Hou nou eens je mond!

In gesprek met vrienden, collega’s of zelfs met wildvreemden heb ik de neiging om steeds ook mijn verhaal te vertellen. Het liefst wil ik al mijn – vanzelfsprekend waargebeurde, smeuïge - gebeurtenissen op tafel gooien. De ene anekdote is namelijk nog mooier, spannender en gekker dan de andere. Want hé, Ik. Maak. Wat. Mee. Naar de verhalen van anderen luister ik maar half. Want eenmaal op dreef, ben ik in mijn hoofd continu bezig met alweer het volgende verhaal, liefst doorspekt met humor en ironie.

Toen ik dit ter tafel bracht tijdens een etentje met vrienden, was het een herkenbaar en dankbaar onderwerp. Wat is dat toch met mij, met ons? Waarom willen we koste wat kost laten zien en vooral laten horen dat ook wij heel veel leuks meemaken? Dat we interessante dingen meemaken en ertoe doen.

Missers zijn not done

Oprecht luisteren is nou eenmaal behoorlijk lastig. Wij mensen zijn kuddedieren en willen er maar al te graag ‘bij horen.’ We moeten ons brein bewust trainen om actief te luisteren. Om niet alleen te horen wat er wordt verteld, maar het ook te begrijpen. Goed luisteren kan een boel misverstanden voorkomen. Zeker in mijn werk als journalist zijn missers not done en goed luisteren dus belangrijk. Komt de vraag of boodschap goed over? Voelt iemand zich op z’n gemak? Is de sfeer goed en heb ik een open houding? Ik ben er in zakelijke gesprekken continu mee bezig.

Mis nooit meer iets van New Heroes! Vergeet dan niet om onze Facebookpagina te liken en meld je aan voor onze nieuwsbrief.

Papegaaien werkt

Hoe ik dat doe?

• Ik spreek verwachtingen uit, creëer een prettige sfeer. Voel feilloos aan of het nodig is om eerst een sociaal wenselijk praatje te maken (‘kon je het vinden? Of: goh, mooie locatie’) of meteen de gevoelige snaar te raken.
• Ik maak oogcontact, toon belangstelling en knik en hmmm regelmatig, waarmee ik mijn gesprekspartner aanspoor nóg meer te vertellen.
• Ik vraag door, stel regelmatig de vraag: ‘Goh, echt waar. Vertel eens meer.’
• En twijfel ik of ik het goed begrepen heb, dan ga ik papegaaien. Ik vat het antwoord samen. ‘Dus u bedoelt dat…’

Ik ben na al die jaren inmiddels aardig getraind in het écht leren luisteren en misverstanden voorkomen. Een gesprek verloopt vlotjes, de geïnterviewde voelt zich gehoord en ik kan een mooi, kloppend verhaal schrijven. Doel bereikt. Toch kan ik in privégesprekken niet altijd de moed opbrengen volgens het boekje te luisteren. Sterker nog: juist dan móet ik mijn belevenissen kwijt. Want door al die interviews die ik heb en al die verschillende mensen die ik ontmoet, lepel ik smeuïge anekdotes met gemak op. Het is bijna een onbedwingbare behoefte. Gelukkig ben ik ook maar een mens.